Zbog arhitektonskih osobenosti, skulptoralnih ukrasa, fresaka, ikona, rukopisnih knjiga, brojnih dela primenjene umetnosti, manastiri Srbije privlače pažnju i turista i stručnjaka za srednjovekovnu umetnost.

Arhitektura srpskih srednjovekovnih manastira pokazuje naročitu raznovrsnost. Tokom 13. i delom u 14. veku građene su reprezentativne crkve, u čijim se proporcijama, dekorativnoj obradi fasada i u skulpturi oseća romanički uticaj, a one su (Studenica, Banjska, Dečani, Gradac, Arilje, Mileševa, Sopoćani…) svrstane u rašku graditeljsku školu. Prvu polovinu 14. veka obeležila su izuzetna graditeljsko-slikarska ostvarenja podignuta u vreme vladavine kralja Milutina (Gračanica).

Posle 1371. započinje poseban arhitektonski stil moravske graditeljske škole, sa polihromnim fasadama i dekorativnom plastikom, koji se razvio u dolini Morave (Ravanica, Lazarica, Ljubostinja, Kalenić…).

Srednjovekovni manastiri i crkve nisu samo predeli Srbije, već predeli srpske duše, ali i svojevrsne slikarske galerije. Freske i ikone iz srpskih crkava značajno su blago u kulturno-istorijskom nasleđu Srbije.

Jedna od najvećih srpskih pravoslavnih svetinja je Hilandar, srpski manastir koje se nalazi na severnom delu Svete Gore – monaške republike sa 20 velikih manastira, smeštenoj na trećem kraku poluostrva Halkidiki u severnoj Grčkoj. Manastir Hilandar podigao je 1198. Stefan Nemanja sa sinovima, monahom Savom i Stefanom Prvovenčanim.