Izložba „Dimitrije Avramović, dela iz zbirke Narodnog muzeja u Beogradu“, od 18. februara do 03. maja 2016. godine

17. Februar 2016

Izložba „Dimitrije Avramović, dela iz zbirke Narodnog muzeja u Beogradu“, biće otvorena 18. februara u 18.00 časova u Sali pod svodovima Konaka kneginje LJubice. Izložba se realizuje zahvaljujući uspešnoj saradnji Narodnog muzeja u Beogradu i Muzeja grada Beograda.

Jedinstvenu umetničku ostavštinu Dimitrija Aramovića, koja se najvećim delom se čuva u Narodnom muzeju Beogradu, predstaviće ovom izložbom autori postavke i izložbenog kataloga, viši kutosi Petar Petrović i Evgenija Blanuša.Postavka obuhvata slikarski i crtački stvaralaki opus jedne od najznačajnijih ličnosti srpske umetnosti prve polovine 19. veka.

Dimitrije Avramović je bio jedan od najobrazovanijih i najdarovitiji slikara svog vremena, jedan od prvih u nizu radoznalih i svestranih istraživača kulturne baštine u 19. veku ijedan od onih koji su davali pravac razvoju nacionalne umetnosti. Ovaj umetnik koji je oslikao Sabornu crkvu Beogradu i Karađorđevu crkvu u Topoli, iako prvenstveno posvećen slikarstvu, bavio se i pisanjem i prevođenjem. Avramović je takođe bio među prvima koji su počeli da se bave karikaturom. Putovao je sakupljajući građu o nasleđu Svete Gore što je i objavio u dve knjige. Nastojao da napiše biografije značajnih srpskih slikara, a spada i među začetnike likovne kritke u Srbiji.

Zahvaljujući tome što je veliki deo slika i crteža Dimitrija Avramovića sačuvan, moguće je steći detaljan uvid u odlike njegovog likovnog izraza tokom umetnikovog stvaralačkog života u celini. Crtež je bio njegova preokupacija što je bilo u skladu sa klasicističkim obrazovanjem koje je stekao na bečkoj Akademiji. Dimitrije Avramović je bio najizrazitiji predstavnik klasicizma u srpskoj umetnosti, o čemu svedoči precizan crtež i gotovo savršena artikulacija forme kao jedne je od glavnih karakteristike njegovog slikarstva. Tragajući za onim „istinitim“ u umetnosti davao je prednost svemu realnom u odnosu na fikciju. Za njega je istina imala veći značaj nego lepota, a lepota je mogla biti jedino u službi istine. NJegov umetniči izraz bio je lišen strasti i poetike, ipak, njegova ostvarenja nedvosmisleno izražavaju slobodu sa istinski intelektualnim utemeljenjem, poznavanjem istorijskih činjenica i umetnosti u širem smislu.

Svojim širokim obrazovanjem i sposobnošću da shvati istorijske i umetničke probleme sveoga vremena, ostavio je izuzetandoprinos klasicizmu. Ipak, u susretu sa nadolazećim vrednostima romantizma, iako prepoznatljivim u nekim od njegovih radova, nije dopustio da ga taj talas sasim ponese.