Kolo, tradicionalna narodna igra
Koloje vitalan oblik tradicionalne kulture i veoma rasprostranjena igra u aktuelnoj igračkoj praksi Srbije. Pored srpskog pravoslavnog stanovništva, koje kolo smatra obeležjem nacionalnog identiteta, i druge etničke i konfesionalne zajednice izvode kolo kao deo svoje tradicije. Kolo igraju pripadnici svih društvenih, profesionalnih i starosnih grupa, u seoskim i gradskim sredinama.
Kolo predstavlja i značajan segment scenskog folklora.Pored igrača, nosioci kola su i mnogi svirači iz lokalnih zajednica, kao i afirmisani muzičari koji izvode muziku za ovu igru.
Kolo izvode igrači koji, držeći se za ruke, formiraju lanac i kreću se po polukružnoj, a ređe po kružnoj, spiralnoj ili vijugavojliniji. Izvodi se uz muziku – vokalno-instrumentalnu ili instrumentalnu, koju igrači prate izvodeći različite vrste koraka. Tipični muzički instrumenti uz koje se igra kolo jesu svirala, frula, gajde, violina, tamburica, harmonika i truba, a od osamdesetih godina XX veka i sintisajzer.
Kolo se izvodi na privatnim i javnim okupljanjima, porodičnim i kolektivnim proslavama. Veština igranja i sviranja kola najčešće se prenosi kroz neposredno učestvovanje.
Kolojača kolektivni identitet pripadnika iste društvene grupe i istovremeno omogućava i spontano zbližavanje pojedinaca kroz zajedničko izvođenje. Pored toga, ono pomaže pojedincima koji se ne poznaju da izgrade osećaj zajedništva. Izvođenje je obično masovno, a broj učesnikaponekad dostiže i nekoliko stotina. Na početku kola se nalazi „kolovođa“, najčešće, iskusan pojedinac koji poseduje veliku veštinu igranja i koji, ličnim primerom, ostalim igračima „diktira“ korakekoji će se izvoditi.Sličnog igračkog umeća je i „kec“, koji se nalazi na kraju kola.
Tokom izvođenja kola, dobrodošli su svi koji žele da se pridruže, bez obzira na izvođačke sposobnosti, a jednostavnost osnovnog obrasca koraka, kao i grupno izvođenje međusobno povezanih učesnika, omogućavaju lako i spontano uključivanje pojedinaca u grupu.