Pesnik zbog koga se srpska poezija deli na onu pre i posle njega.

Prve stihove Branko je napisao još dok je pohađao Karlovačku gimnaziju. Godine 1843. je upisao studije prava u Beču, ali nakon tri godine odustaje od fakulteta. Uz Đuru Daničića bio je najodaniji sledbenik Vukove reforme pravopisa srpskog jezika i uvođenja narodnog jezika u književnost. Prvu knjigu pesama je objavio u Beču 1847. na čistom narodnom jeziku u duhu modernog evropskog romantičarskog pesništva. Slava koju su mu donele prve pesme bila je velika u Kneževini Srbiji, a u strahu da njegovo prisustvo ne izazove nemire među velikoškolskom omladinom, vlasti su ga proterale iz Beograda. U to vreme je počeo da oboljeva od tuberkuloze. Vrativši se u Beč 1849. upisao je studije medicine, ali je nastavio da se bavi književnošću i godine 1851. je objavio još jednu zbirku pesama. Srpska omladina je ispunila pesnikovu želju i 1883. prenela je njegove ostatke iz Beča u Stražilovo. Sa Brankom Radičevićem su u srpsku književnost prvi put ušle pesme sa izrazito lirskim motivima i raspoloženjem, koje su pevale o radosti i lepotama mladosti. Ipak, veći deo svojih pesama, kao što su „Kad mlidija’ umreti“ ili „Đački rastanak“ Radičević je pisao kao elegije (tužne pesme).

www.brankovokolo.org