Vođa Prvog srpskog ustanka.

Turci su ga zvali Karađorđe – Crni Đorđe. Bio je čobanin u Šumadiji, pa seoski trgovac stokom. Mladost je proveo odupirući se turskom nasilju, najpre kao hajduk, a kasnije kao hrabar ratnik u četi dobrovoljaca (frajkora) kapetana Radića Petrovića u austrijsko-turskom ratu 1788-1791. Po povratku janičara u Beograd otišao je u hajduke i sa viđenim ljudima počeo da priprema otpor većih razmera. Izmakao je seči knezova i na zboru u Orašcu, 14. februara 1804. godine, izabran je za vođu Prvog srpskog ustanka. Povezao je ustaničku Srbiju sa Austrijom i Rusijom i stupio u sukob sa zvaničnom Turskom. Rukovodio je bitkom na Mišaru i borbama za oslobođenje Beograda 1806. Posle samog ustanka, 1813. godine, prešao je u Austriju, a zatim u Rusiju. Ponovo se vratio u Srbiju juna 1817. godine, ali je u zoru, 25. jula, ubijen po nalogu kneza Miloša Obrenovića. Odsečena mu je glava i poslata sultanu kao dokaz Miloševe vernosti.