Jedan od najmoćnijih srpskih srednjovekovnih vladara.

Stefan Uroš II Milutin Nemanjić je mlađi sin kralja Uroša I, mlađi brat kralja Dragutina i otac kralja Stefana Dečanskog. Tokom njegove četrdesetogodišnje vladavine, kraljevina Srbija je otpočela svoje značajno širenje ka jugu na račun Vizantije, sa kojom je 1299. uspostavljena nova granica na liniji Ohrid – Prilep – Štip. Pored toga, vodio je uspešne ratove sa Bugarima, od kojih je trajno osvojio Braničevo sa Kučevom, i Tatarima. Posle smrti kralja Dragutina 1316. došao je u sukob sa ugarskim kraljem Karlom i tada je izgubio Mačvu i Beograd. On je prvi kralj Srbije koji postaje ozbiljan politički faktor u regionu, koji sklapa ofanzivne saveze, ali i biva meta jakih saveza okolnih država. Uporedo sa tim, ženidbama je uspeo da obezbedi osvajanja iz uspešnih ratova sa Vizantijom i Bugarima, dok je sukob sa Tatarima okončao slanjem svog sina-naslednika Stefana kao taoca. Sa skromnog raškog dvora, ceremonija i titula, prešao je na vizantijsko uređenje sa raskošnim dvorom. Podigao je i obnovio veći broj manastira i crkava među kojima se izdvajaju Bogorodica Ljeviška, Gračanica, Kraljeva crkva u Studenici, Bogorodica Trojeručica u Skoplju, Staro Nagoričane i njegova zadužbina Banjska, kao i manastirska crkva u Hilandaru. Paralelno sa razvojem sakralne arhitekture koja je u njegovo doba dobila novi oblik poznat kao srpsko-vizantijski stil, razvijala se i fortifikaciona arhitektura u kojoj su najznačajniji dometi manastirsko utvrđenje u Hilandaru i proširenje Beogradske tvrđave. Ženio se čak pet puta, poslednji put Simonidom 1299. godine, i iz tih brakova je imao dva sina i dve ćerke.